Οι σημαντικοί σταθμοί στην καριέρα τους, οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν και τα όνειρα τους για το μέλλον.
Της Άντριας Γεωργίου
Οι πέντε σπουδαίοι Κύπριοι αφηγούνται την ιστορία τους στη Madame Figaro, εξιστορώντας μας τις δυσκολίες, αλλά και τις σημαντικότερες στιγμές που την καθόρισαν.
ΙΩΑΝΝΑ ΑΒΡΑΑΜ
Η Ιωάννα Αβραάμ γεννήθηκε στη Λευκωσία και ξεκίνησε μαθήματα μπαλέτου σε ηλικία 4 ετών στη σχολή μπαλέτου της Ναδίνας Λοϊζίδου στη Λεμεσό. Συνέχισε με υποτροφία σπουδές στην Ακαδημία Μπαλέτου του Μονάχου. Ακολούθησαν ακροάσεις σε διάφορες ομάδες και τελικά επέλεξε να εργαστεί στο Κρατικό Μπαλέτο της Βιέννης. Στην κλασική αυτή ομάδα έχει περάσει από όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας και έφτασε μέχρι την ανώτατη, προαγόμενη το 2022 σε Principal Dancer. Πρόσφατα έχει πάρει και το δίπλωμα διδασκαλίας από το Royal Academy of Dance του Λονδίνου.
Ένα όνειρο ζωής
Το να φτάσω στο ψηλότερο σκαλί της ιεραρχίας μιας ομάδας κλασικού μπαλέτου, τέτοιας εμβέλειας όπως είναι ένα Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου, ήταν για μένα από πολύ νωρίς όνειρο και στόχος που τελικά υλοποιήθηκε και είναι από τις στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα. Μετά την ολοκλήρωση της παράστασης Onegin, στην οποία πρωταγωνιστούσα με τον ρόλο της Τατιάνας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής ανακοίνωσε πάνω στη σκηνή και στην παρουσία του κόσμου την προαγωγή μου σε Πρίμα Μπαλαρίνα. Ήταν για μένα μια συγκλονιστική στιγμή, την οποία περίμενα χρόνια.
Η “Ιθάκη”
Αναμφισβήτητα, ήταν μακρύς ο “πηγαιμός”, φορτωμένος δυσκολίες, αλλά και ωραίες εμπειρίες. Ο κάθε χορευτής επιδιώκει να φτάσει στην κορυφή, γι’ αυτό και ο ανταγωνισμός είναι φυσικός και αναπόφευκτος σε αυτόν τον χώρο. Στην πορεία ενός χορευτή υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω. Υπάρχουν τραυματισμοί και πάλη με τον εαυτό σου. Ας μην ξεχνάμε ότι το μπαλέτο, σε αντίθεση με άλλες μορφές τέχνης, έχει για τον χορευτή ημερομηνία λήξης, όπως ακριβώς και για τον αθλητή. Σε αυτό το χρονικό διάστημα πρέπει να τρέχεις με τα χίλια αν θέλεις να φτάσεις και να βρίσκεσαι στην κορυφή. Σίγουρα, υπήρξαν και οι στιγμές που ένιωσα πικρία και απογοήτευση γιατί δεν μου δόθηκαν νωρίτερα οι ευκαιρίες που αναζητούσα. Ήρθε όμως, τελικά η δικαίωση και έφτασα στην “Ιθάκη” μου.
Η οικογένεια
Είχα την τύχη να έχω θεία μου τη Ναδίνα Λοϊζίδου, μια εξαιρετική χορεύτρια και δασκάλα χορού. Σε αυτήν οφείλω τα πρώτα μου βήματα. Το μεγαλύτερο στήριγμα για μένα είναι οι γονείς μου που όχι μόνο δεν με εμπόδισαν να ασχοληθώ και να σταδιοδρομήσω στον χώρο των τεχνών, αλλά με ενθάρρυναν και μου συμπαραστάθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις. Τους υπερευχαριστώ για τη διαχρονική τους στήριξη, το αμείωτο ενδιαφέρον και τις αγωνίες που περνούν μαζί μου.
Κύπρος και πολιτισμός
Στη μικρή μας Κύπρο, ο τομέας του πολιτισμού και των τεχνών δεν αντιμετωπίζεται όπως θα έπρεπε και όπως αρμόζει στη μακραίωνη ιστορία του τόπου μας. Δεν έχει τις κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές που διαθέτουν τα μεγάλα θέατρα της Ευρώπης και του κόσμου, ούτε και τις μεγάλες επενδύσεις στον τομέα του πολιτισμού. Δεν υπάρχει επίσης, ένα Θέατρο Κρατικού Μπαλέτου, ίδρυμα δηλαδή αντίστοιχο του ΘΟΚ ή της ΣΟΚ. Δεν υπάρχει Κρατική Ακαδημία Μπαλέτου. Οι Κύπριοι χρειαζόμαστε πολλή δουλειά ακόμη για να καταλάβουμε ότι μπαλαρίνα, μουσικός, ζωγράφος είναι επάγγελμα. Κατά συνέπεια, αν έμενα στην Κύπρο δεν θα είχα τις ευκαιρίες που είχα και έχω στο εξωτερικό. Ωστόσο, δεν αποκλείω ποτέ το ενδεχόμενο επαναπατρισμού. Αν τα μελλοντικά σχέδια και έργα είναι συλλογικά, έχουν την πλήρη στήριξη και αφοσίωση του κράτους και περιλαμβάνουν καταξιωμένους και αρμόδιους ανθρώπους στον χώρο, τότε ναι, θα ήθελα να είμαι και εγώ μέρος αυτής της πολιτιστικής αλλαγής.
Η συμβουλή
Σίγουρα από τις χιλιάδες παιδιά που ασχολούνται με το μπαλέτο, ένα μικρό ποσοστό τελικά θα ξεχωρίσει και θα έχει τις ικανότητες να περάσει μεγαλώνοντας στο επαγγελματικό επίπεδο. Πέρα από το ταλέντο που δεν είναι αρκετό από μόνο του, χρειάζεται πειθαρχία, σκληρή δουλειά, αφοσίωση, συνεχής μόρφωση και πάνω απ’ όλα αγάπη και σεβασμός προς αυτήν την Τέχνη.
Το μέλλον
Επαγγελματικά πέτυχα αυτό που ήθελα. Υπάρχουν βέβαια ακόμα πολλοί ρόλοι που θα ήθελα να χορέψω και χορογράφοι, με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ. Ευελπιστώ αυτήν τη σεζόν να μου δοθεί ο ρόλος της Odette/Odile στη Λίμνη των Κύκνων του Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Μια φιλοδοξία είναι να χορέψω στην Αμμόχωστο, την πόλη του πατέρα μου, στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, σε μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρο.
ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΡΤΕΛΛΑΡΗΣ
Ο Πέτρος Κουρτελλάρης είναι σκηνογράφος, ενδυματολόγος και καλλιτέχνης. Αποφοίτησε με άριστα από το Royal Welsh College of Music and Drama το 2020 και έκτοτε ζει στο Λονδίνο, όπου εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Συμμετείχε σε πολλά δημιουργικά πρότζεκτ, όπως το Heartstopper του Netflix στα σκηνικά και το Lost boys and fairies του BBC όπου, ως costume design assistant, επιμελήθηκε τα drag και club λουκ του βασικού ηθοποιού Sion Daniel Young. Αυτήν την περίοδο επιμελείται τα κοστούμια στο έργο Lessons, το οποίο ανεβαίνει στο Almeida Τheatre του Λονδίνου.
Η πορεία
Η αποφοίτησή μου συνέπεσε με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού. Κυνηγώντας το όνειρο, βρέθηκα να κοιμάμαι σε καναπέδες φίλων και γνωστών, αναμένοντας την επανεκκίνηση της βιομηχανίας της τηλεόρασης και του θεάτρου. Ωστόσο, ακριβώς αυτήν την περίοδο, εν μέσω κορωνοϊού, ευτύχησα να είμαι μέρος μιας τεράστιας παραγωγής, αναλαμβάνοντας την επιμέλεια του δημιουργικού μακιγιάζ για την καμπάνια “Coventry City of Culture”. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά από βίντεο και δράσεις στους δρόμους του Coventry με αποκορύφωμα την παρουσίαση του δημιουργικού αποτελέσματος στο BBC. Όσον αφορά στη σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου, θα έλεγα ότι ήταν η βράβευσή μου στο National Theater στο πλαίσιο του Linbury Prize ως ενός από τους 12 καλύτερους σκηνογράφους και ενδυματολόγους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το βραβείο αυτό –το οποίο έλαβα για το σκηνογραφικό μου έργο “Wheel of life”– δίνει την ευκαιρία σε νεαρούς αποφοίτους να εκθέσουν τα έργα τους στον καταξιωμένο φορέα του εθνικού θεάτρου.
Η επιτυχία
Επιτυχία για μένα είναι να μη σταματάς. Δεν θεωρώ ό,τι έχω πετύχει ως κεκτημένο. Το επάγγελμά μου και οι συνθήκες του επιβάλλουν ραγδαίες αλλαγές και αυτές οι δυσκολίες είναι που καλλιεργούν χαρακτήρα και δεξιότητες. Είτε δουλεύεις στο μεγαλύτερο θέατρο είτε σε ένα υπόγειο club, η πορεία προς την επιτυχία επιτάσσει να αντιμετωπίζεις με επαγγελματισμό κάθε συνεργασία, από τη μικρότερη μέχρι και τη μεγαλύτερη. Απ’ εκεί και πέρα, νομίζω ότι στη δική μου περίπτωση, αυτό που με βοήθησε να επιτύχω τους στόχους μου, είναι το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνομαι αυτό που κάνω ως επάγγελμα, αλλά μάλλον ως κάλεσμα. Είμαι στοχοπροσηλωμένος και ψάχνω συνέχεια ευκαιρίες να παιδευτώ, να μάθω και να εξελιχθώ.
Κύπρος και πολιτισμός
Το επάγγελμα του καλλιτέχνη στην Κύπρο έχει ως μεγαλύτερη πρόκληση την οικονομική βιωσιμότητα. Παρ’ όλα αυτά, οι Κύπριοι καλλιτέχνες δεν υστερούν από τους καλλιτέχνες του εξωτερικού σε θέμα δεξιοτήτων και ταλέντων. Αντίθετα η ευκαιρία είναι αυτή που διαχωρίζει την επιτυχημένη προσπάθεια και γι’ αυτόν τον λόγο οι φορείς που στηρίζουν τον πολιτισμό του τόπου οφείλουν να το δείχνουν έμπρακτα. Προσωπικά, η επιλογή των πρότζεκτ που αναλαμβάνω δεν έχει να κάνει με την τοποθεσία, αλλά με την καλλιτεχνική πρόταση και φυσικά, τους συνεργάτες. Οι προϋποθέσεις που θέτω, αφορούν τον επαγγελματισμό, τη δημιουργικότητα και τον σεβασμό στο κοινό. Μια τέτοια συνεργασία αποτελεί και η art performance “Boy with a thousand faces” που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Sessions x SPEL, μια σειρά από queer δράσεις, φιλοξενούμενη στην Κρατική Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης – ΣΠΕΛ. Ως επίσης και η συνεργασία μου με τον ΘΟΚ, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος “Emergence”.
Η συμβουλή σου σε ένα νέο παιδί από την Κύπρο
Είσαι που έναν τόπο δύσκολο, μόνο και μόνο που θέλεις να κάμεις κάτι στα καλλιτεχνικά, για μένα είσαι νικητής. Να είσαι γενναίος/α γιατί έννεν εύκολο. Έβρε τους ανθρώπους που εννά σε στηρίξουν, αλλά μεν χάσεις τη φωνή σου. Μπορεί να τα χάσεις ούλλα στην προσπάθεια, μπορεί τζαι να φτάσεις σε σημείο να μεν έσιεις τίποτε στο όνομά σου. Η θέλησή σου να αλλάξεις τα πάντα γύρω σου εν αρκετή για να διαβρώσει τζείνα ούλλα που εσύ θωρείς ως αμετακίνητα εμπόδια. Πάρ’ το μέρα προς μέρα τζαι δούλεψε για το όνειρό σου, εν δικό σου.
Μελλοντικά όνειρα
Ονειρεύομαι μια μακρόχρονη πορεία στον χώρο, εξελίσσοντας την έκφραση και τα καλλιτεχνικά μου μέσα. Το στοίχημα του κάθε καλλιτέχνη είναι με τον εαυτό του, καθώς η ανώτατη διάκριση επιτάσσει μια πορεία γεμάτη εξέλιξη, αλλαγή και αναγέννηση. Θα ήθελα να αφήσω το στίγμα μου στο διεθνές στερέωμα, εκπροσωπώντας την Κύπρο επάξια στο εξωτερικό.
ΣΑΒΒΑΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ο Σάββας Σταύρου είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος με έδρα το Λονδίνο. Όταν κάναμε τη συνέντευξη, βρισκόταν στην Ουρουγουάη για ένα σχεδόν απίστευτο πρότζεκτ, αφού εργαζόταν ως παραγωγός του νέου βίντεο των Rolling Stones. Την ίδια στιγμή, η βραβευμένη, μικρού μήκους ταινία του, Buffer Zone, κάνει τον γύρο των φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Το ερχόμενο φθινόπωρο, ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει την καινούργια μικρού μήκους ταινία του, ενώ μόλις έλαβε χρηματοδότηση και για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.
H πορεία
Μεγαλώνοντας στην Κύπρο, άκουγα συχνά ότι το όνειρό μου ήταν ένα αδύνατο όνειρο και ότι, ακολουθώντας το, ίσως να πεινούσα. Τότε, όμως, η κινηματογραφική βιομηχανία στη χώρα μας ήταν ακόμα πολύ μικρή. Εννοείται ότι οι σημαντικές ευκαιρίες προέκυψαν όταν πήγα να σπουδάσω στο Λονδίνο, αλλά πιθανότατα να μην είχα την ορμή να παλέψω τόσο σκληρά και σίγουρα δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα ούτε η δουλειά μου θα ήταν τόσο επηρεασμένη από την κουλτούρα μας αν δεν είχα μεγαλώσει στην Κύπρο. Παρόλο λοιπόν, που ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο με πολλά διαφημιστικά και μουσικά βίντεο, οι ταινίες μου διαδραματίζονται σχεδόν πάντα στην Κύπρο. Υπάρχει κάτι στην πατρίδα μας που πάντα με καλεί πίσω. Μάλλον, επειδή να μιλήσω στον κόσμο γι’ αυτήν.
Σημαντικοί σταθμοί
Μία από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου ήταν όταν ενημερώθηκα ότι το British Film Institute ήθελε να χρηματοδοτήσει την ταινία μου, Βuffer Zone. Επίσης, όταν η Kate Bush λάτρεψε τόσο πολύ το σενάριό της που μας έδωσε τα δικαιώματα για να χρησιμοποιήσουμε το τραγούδι της, Running Up That Hill. Ίσως, όμως, η πιο σημαντική στιγμή ήταν όταν κέρδισα το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη για το Buffer Zone, πέρυσι στο ISFFC. Μετά από τόσα χρόνια αγώνα, ένιωσα ότι επιτέλους κάποιος με “είδε”. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, συνειδητοποιώ ότι τα πιο όμορφα και τα πιο δύσκολα πράγματα συνυπάρχουν πάντα στη ζωή μου. Για παράδειγμα, το γύρισμα της σκηνής, όπου οι δύο στρατιώτες πετούν πάνω από τη νεκρή ζώνη τραγουδώντας Kate Bush, ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές στο ταξίδι μου, αλλά θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ είχα βιώσει πολλαπλές κρίσεις πανικού. Παρομοίως, όταν έκανα παραγωγή σε ένα διαφημιστικό σποτ της Armani με την Cate Blanchett, πραγματοποιούσα ένα τεράστιο όνειρο, αλλά την ίδια στιγμή ολόκληρο το γύρισμα εξελίχθηκε σε καταστροφή λόγω απρόβλεπτων δυσκολιών.
Η επιτυχία
Προσπαθώ να μη μετρώ τη δουλειά μου με επιτυχίες ή αποτυχίες. Φυσικά είναι δύσκολο επειδή πολλές φορές κάνεις μια ταινία και ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν με αποτέλεσμα να σκέφτεσαι ότι απέτυχες. Αλλά δεν πρόκειται περί τούτου. Επιτυχία είναι να κάθεσαι δίπλα στον καλύτερό σου φίλο κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος και παρακολουθώντας αυτήν την ομορφότερη παράσταση στη γη να γελάς για μια μακρινή ανάμνηση που σας κράτησε κοντά τα τελευταία 20 χρόνια. Και είναι δύσκολο φυσικά. Όσο μεγαλώνουμε, γίνεται πιο δύσκολο να ζούμε τέτοιος τις στιγμές. Επιτυχία, για μένα, είναι να συλλέγεις περισσότερες από αυτές τις στιγμές.
Η συμβουλή σου σε ένα νέο παιδί από την Κύπρο
Ο δρόμος είναι μακρύς και μπορεί να είναι και αρκετά μοναχικός. Μερικές φορές οδηγεί στο πουθενά και πρέπει να γυρίσεις πίσω. Αλλά διατήρησε την εστίασή σου, μείνε ταπεινός και περιτριγύρισε τον εαυτό σου με καλοσύνη και ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα. Με αυτόν τον τρόπο, ο δρόμος μπορεί επίσης να είναι και διασκεδαστικός. Θα βρείτε τα αγαπημένα σας τραγούδια στο ραδιόφωνο και ξαφνικά όλο αυτό σταματά να αφορά το πότε θα φτάσετε εκεί – θα μπορούσατε να είστε σε αυτό το αυτοκίνητο για πάντα.
Τα όνειρα
Ονειρεύομαι να έχω την ευκαιρία να κάνω όλες τις ταινίες που θέλω να κάνω. Ονειρεύομαι αυτές οι ταινίες να είναι αρκετά καλές ώστε να κάνουν μια διαφορά στη ζωή άλλων με τον ίδιο τρόπο που ο κινηματογράφος άλλαξε τη δική μου. Ονειρεύομαι να μη χάσω ποτέ την επαφή με τους ανθρώπους στη ζωή μου που έχουν σημασία. Ονειρεύομαι να πετύχει η ανθρωπότητα, να παραμείνει η μαγεία της ζωής. Και ονειρεύομαι κατάπαυση του πυρός και ειρήνη σε όλα τα μέρη του κόσμου όπου υποφέρουν άνθρωποι που είναι λιγότερο τυχεροί από εμάς.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Η Αλεξάνδρα Ματθαίου είναι σκηνοθέτρια και σεναριογράφος. Σπούδασε Νομική́ στο King’s College London στο οποίο ολοκλήρωσε και τις μεταπτυχιακές σπουδές της, ενώ στη συνέχεια αποφοίτησε από́ το UCL με μεταπτυχιακό́ στον Κινηματογράφο. Οι ταινίες μικρού μήκους της έχουν προβληθεί διεθνώς, ενώ η πιο πρόσφατη μικρού μήκους ταινία της, A Summer Place (2021), εξακολουθεί να διανύει την επιτυχημένη πορεία της, έχοντας λάβει διακρίσεις και βραβεία σε μερικά από τα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ. Αυτήν την περίοδο, βρίσκεται στο στάδιο ανάπτυξης της πρώτης της μεγάλου μήκους ταινίας, ενώ η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της (συν-σενάριο και συνσκηνοθεσία με τη Μαρία Χατζάκου) με τίτλο Stringa, βρίσκεται επίσης σε στάδιο ανάπτυξης με τη στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Η πορεία
Ξεκίνησα με σπουδές στη Νομική αν και ήξερα ότι το σινεμά ήταν ο δρόμος που αργά ή γρήγορα θα ακολουθούσα. Ήταν, ωστόσο, συνειδητή επιλογή γιατί έβρισκα και εξακολουθώ να βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την επιστήμη της Νομικής σε γνωστικό επίπεδο. Γράφοντας και σκηνοθετώντας την πρώτη μου φοιτητική ταινία, επιβεβαίωσα και μέσα μου ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Επαγγελματικά βέβαια η πορεία δεν είχε την ίδια ευθυγράμμιση. Ακολούθησαν κάποια χρόνια μέσα στα οποία δούλεψα κυρίως στο Λονδίνο ως script reader, μετά στην τηλεόραση στο κομμάτι του programming, ως αρθρογράφος σε περιοδικά και άλλα παρεμφερή μέχρι που τα έφερε και η ζωή έτσι ώστε το σενάριο και η σκηνοθεσία να γίνουν επιτέλους η πρώτη προτεραιότητα. Νομίζω ότι στην επίτευξη του στόχου μεγάλο ρόλο διαδραμάτισε η μαγική μου ικανότητα να μην αποθαρρύνομαι σχεδόν ποτέ. Και ίσως και η κάποια συγκρότηση που διακατέχει τον τρόπο σκέψης μου, σε αντιπαραβολή με το χάος που πραγματικά κυριαρχεί μέσα και έξω μου. Σίγουρα, σε αυτήν την πορεία, ευτύχησα να έχω τη βοήθεια πολλών ανθρώπων τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Άνθρωποι που έγιναν φίλοι, συνεργάτες ή ακόμα και άγνωστοι που δεν τους ξεχνώ, ίσα ίσα, μνημονεύω τη γενναιοδωρία τους και μου την υπενθυμίζω συχνά.
Η επιτυχία
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω με ποιους όρους μπορεί να μετρηθεί πια η επιτυχία. Μπορώ όμως, να μιλήσω για τη χαρά τού να κάνεις αυτό που αγαπάς ως ένα ιδανικότερο μοντέλο επιτυχίας. Πάντως θα πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε overnight success.
Η πιο όμορφη και η πιο δύσκολή στιγμή της πορείας
Οι δυσκολίες είναι καθημερινές και συνεχείς οπότε λόγω εμμονικής αισιοδοξίας, προτιμώ να μην τις ανακαλώ. Η πιο όμορφη, πρόσφατη στιγμή ήταν η διανομή της ταινίας μου, A Summer Place, στο Παρίσι σε προβολή μαζί με το ντοκιμαντέρAll the beauty and the bloodshed της Laura Poitras. Ήταν η πιο όμορφη έκπληξη σε σχέση με την αποδοχή που είχε η ταινία και ειδικά στο συγκεκριμένο σινεμά που το εκτιμώ τόσο πολύ εδώ και πολλά χρόνια. Όσον αφορά στην πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου, θα έλεγα ότι αυτή ήρθε, όταν συνειδητοποίησα ότι η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία έχει μπει σε τροχιά και θα πραγματοποιηθεί.
Το κυπριακό σινεμά
Το σενάριο επιστροφής στην Κύπρο δεν είναι κάτι που σκέφτομαι – όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί προσηλώνομαι πολύ στο παρόν και στο «όπου γης και πατρίς». Λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου, δεν αισθάνομαι κιόλας ότι εγκατέλειψα και ποτέ. Κρατάω τους δεσμούς μου και επιστρέφω πολύ συχνά. Θεωρώ, εντούτοις, ότι είναι μεγάλο δώρο να «δραπετεύει» κανείς από τον τόπο στον οποίο μεγάλωσε, όποιος κι αν είναι αυτός. Εξίσου πολύτιμο είναι να μπορείς να επιστρέφεις σε αυτόν και να δημιουργήσεις τις συνθήκες που να σου επιτρέψουν να ανθήσεις. Σε αυτήν τη χρονική συγκυρία που βρισκόμαστε, το κυπριακό σινεμά απολαμβάνει πια μια εξωστρέφεια χάρη σε πολλούς και ταλαντούχους δημιουργούς των οποίων η βάση είναι η Κύπρο.
Η συμβουλή σου σε ένα νέο παιδί από την Κύπρο
Να αναζητήσει καλύτερα πρότυπα από αυτά που μάς έχουν φορεθεί. Και φυσικά να αγνοήσει κάθε συμβουλή μου. Το μέλλον Για το μέλλον ονειρεύομαι γενναία όνειρα, να ταξιδεύω με τη δουλειά μου και κυριακάτικα μεσημεριανά τραπέζια με όσους/ες/α αγαπώ και όσους/ες/α θα αγαπήσω.
ΗΡΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ
Η Ήρα Σαββίδου σπούδασε αρχιτεκτονική στο The Bartlett School of Architecture του UCL και έκτοτε ζει στο Λονδίνο. Το 2019 ίδρυσε μαζί με τον σύντροφό της, Νάσιο Βαρνάβα, την Urban Radicals, ένα γραφείο αρχιτεκτονικής με έδρα το Λονδίνο, το οποίο δραστηριοποιείται στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ευρώπη, αλλά και στην Κύπρο. Η δουλειά τους επικεντρώνεται στους ανθρώπους, αλλά και στους δημόσιους χώρους.
Η πορεία
Η πορεία μου ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολη. Δύσκολη, αλλά ευτυχώς, διαρκώς ανταμειβόμενη. Η απόφαση να δημιουργήσεις κάτι δικό σου σε μια τόσο ανταγωνιστική πόλη για τον κλάδο της αρχιτεκτονικής, όπως είναι το Λονδίνο, εγκαταλείποντας, παράλληλα, την ασφάλεια που σου παρέχει ένας υψηλός, μηνιαίος μισθός, σίγουρα δεν είναι εύκολη. Στη δική μου περίπτωση, εμπεριείχε ένα τεράστιο οικονομικό ρίσκο και, ταυτόχρονα, πολλές δυσκολίες. Πρέπει να αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις και να συνεχίζεις ακόμα και όταν νοιώθεις πως ίσως, δεν έχει νόημα να συνεχίζεις. Πέραν, βέβαια, των δυσκολιών, υπήρξαν στη διάρκεια αυτής της πορείας και πολλές ανταμοιβές – και ελπίζω για ακόμη περισσότερες στο μέλλον. Μία από τις σπουδαιότερες ανταμοιβές ήταν όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να επιμεληθούμε το εθνικό περίπτερο για την Κύπρο στη 17η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη εμπειρία, η οποία μας επέτρεψε να γνωρίσουμε όμορφους ανθρώπους από όλο τον κόσμο, οι οποίοι είναι ακόμα στενοί φίλοι και συνεργάτες. Για μένα, οι πιο όμορφες στιγμές είναι πάντα όταν εργαζόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους, κοινότητες ή ακόμα και όταν συνεργαζόμαστε με άλλους δημιουργούς και παράγουμε κάτι μαζί που δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί ποτέ χωρίς συλλογική εργασία και προσπάθεια. Προσωπικά, θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική δεν είναι μια δραστηριότητα ή πρακτική ενός μόνο ατόμου. Όλα όσα έχω πετύχει μέχρι στιγμής είναι το αποτέλεσμα ενός κοινού αγώνα μεταξύ πολλών συμμετεχόντων πελατών, συνεργατών, κοινοτήτων– με τους οποίους δουλέψαμε μαζί προς έναν κοινό στόχο.
Η Κύπρος
Η Κύπρος έχει τις δικές της δυσκολίες όσον αφορά στην επαγγελματική αποκατάσταση και συνθήκη, αλλά διαθέτει και πολλά πλεονεκτήματα. Θα με ενδιέφερε να δραστηριοποιηθώ πιο ενεργά στον τόπο μου, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις πάντα και με τους σωστούς ανθρώπους, οι οποίοι να ενδιαφέρονται πραγματικά για τη δουλειά μας. Κατευθύνω την αγάπη μου για την Κύπρο σε πολλά από τα έργα μου στο εξωτερικό, ωστόσο, η δημιουργική ενέργεια και η πολιτιστική ποικιλομορφία του Λονδίνου το καθιστούν ένα από τα πλέον εύφορα εδάφη για αρχιτεκτονικό διάλογο, αλλά και πιο “γενναιόδωρο” όσον αφορά στις επαγγελματικές ευκαιρίες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, νιώθω τυχερή που μπορώ να αποκαλώ δύο χώρες ως το σπίτι μου, με τη μία εξ αυτών να είναι η Κύπρος. Το ενδεχόμενο επαναπατρισμού υπάρχει πάντα στο μυαλό μου και ελπίζω ότι οι συνθήκες θα μου επιτρέψουν μια μέρα να έχω την Κύπρο ως βάση, διατηρώντας ταυτόχρονα δεσμούς με τη διεθνή αγορά.
Η συμβουλή
Αν ένα νέο παιδί από την Κύπρο ζητούσε τη συμβουλή μου, θα του έλεγα να μην αναβάλλει πράγματα. Αν θέλει να ξεκινήσει κάτι δικό του, να το ξεκινήσει όσο το δυνατόν συντομότερα. Να μην περιμένει. Σίγουρα θα κάνει πολλά λάθη, αλλά θα μαθαίνει στον δρόμο. Και αυτό είναι το σημαντικότερο.
