Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Artbits: Όπως η κυρία Νίκη…

Ο ταλαντούχος στιχουργός Σταύρος Σταύρου θέλει να δει στις θεατρικές αίθουσες νέα πρόσωπα από όλες τις ηλικίες και κοινωνικές τάξεις. 

“Είναι η κυρία Νίκη”, μου είχαν πει κάποιοι φίλοι, όταν ρώτησα ποια είναι. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με έντονο βλέμμα, που έβλεπα σε όποια θεατρική παράσταση και να πήγαινα. Δεν έλειπε ποτέ. Παρακολουθούσε την κάθε παράσταση δυο και τρεις φορές. Όλοι τη γνώριζαν…

“Στα νιάτα της ήταν νοσοκόμα και βοήθησε πολύ κόσμο”, μου είχαν πει. “Τώρα μένει μόνη της σε ένα σπίτι κοντά στο θέατρο Παλλάς. Είναι ταλαιπωρημένη αλλά δε χάνει παράσταση”.

Δεν ξέρω πολλά για την κυρία Νίκη. Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να τη δω στις θεατρικές αίθουσες. Ίσως κάποιοι από τους φίλους που διαβάζουν αυτό το κείμενο να γνωρίζουν τον λόγο. Όπως και να’ χει, την έχω καταχωρήσει στη συνείδησή μου ως ένα σύμβολο. Στα μάτια της έβλεπα πάντα τον πιστό θεατή, τον θεατρόφιλο. Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές έφερα στο νου μου τη μορφή της…

Διάβασε ακόμη – Artbits: Με τα μάτια…

Όσοι παρακολουθούν θέατρο στην Κύπρο θα έχουν σίγουρα διαπιστώσει ότι λίγο πολύ…  γνωριζόμαστε μεταξύ μας! Στις παραστάσεις βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα ξανά και ξανά. Από τη μια αυτό είναι θετικό, αφού αποδεικνύει ότι τα τελευταία χρόνια έχουν μπει οι βάσεις για να δημιουργηθεί στη χώρα αυτό που λέμε “θεατρικό κοινό”. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν το θέατρο στις πρώτες επιλογές τους. Γνωρίζουν, αναζητούν και επιλέγουν…

Από την άλλη, πρόκειται μια απόδειξη ότι έχουμε δρόμο ακόμα να διανύσουμε αν θέλουμε να φέρουμε το ευρύ κοινό κοντά στο θέατρο. Γιατί το στοίχημα είναι να δούμε στις θεατρικές αίθουσες νέα πρόσωπα. Πρόσωπα από όλες τις ηλικίες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από κάθε γωνιά της Κύπρου… Μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλάμε για ένα υγιές θεατρικό κοινό που θα οδηγήσει τον πολιτισμό του τόπου μας στην επόμενη μέρα.

Σε μια συζήτηση που είχαμε τις προάλλες με δύο ανθρώπους του πολιτισμού, υπήρχε διαφωνία για το αν το πιο πάνω είναι δουλειά του κράτους ή των καλλιτεχνών. Εγώ θα έλεγα ότι είναι δουλειά και των δύο. Το κράτος, κυρίως μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, πρέπει να δημιουργήσει πολίτες που να αναγνωρίζουν τη σημασία του πολιτισμού και να αγαπάνε τις τέχνες. Οι καλλιτέχνες πρέπει, με τη σειρά τους, να δώσουν τα ερεθίσματα στους πολίτες αυτούς. Να τους κινητοποιήσουν και να διεκδικήσουν το ενδιαφέρον τους. Να έρθουν κοντά τους… Μόνο μέσω της σύμπραξης των δύο μπορούμε να δούμε στα θέατρα νέα πρόσωπα. Νέα πρόσωπα με ενθουσιασμό, με δίψα για τις τέχνες. Όπως η κυρία Νίκη…

Διάβασε ακόμη